فرش دل همه آدم ها یک جور نیست. روی بعضی از فرش ها که پا می گذاری آنقدر زبر و بی روح است که آزارت می دهد. بعضی اما فرش دلشان نرم است و پر از لطافت. پر از انبساط و آرامشی که دوست داریم ساعت ها روی فرش دل آن ها که دوستشان داریم بنشینیم و لذت ببریم. مثلا روی فرشینه دل دخترانمان؛ دختران خوش ذوق « همدم فتح المبین». 15 هنرجوی کارگاه، دور یک میز در کلاسی گرم با پنجره ای دلباز و رو به نور ، نشسته اند. روی میز پر شده از هیاهوی نخ های رنگارنگ؛ قرمز، زرد، آبی، نارنجی، بنفش و... . اثری از کلافگی و سردرگمی کلاف ها نیست. صدای آرام و گاه ناموزون سوزن که نخ را به طرح گره می زند، توجهم را جلب می کند.

در و دیوار کارگاه پر شده از انواع فرشینه؛ با طرح ها و رنگ های مختلف؛ آدم برفی، گل، شکوفه های ریخته روی چمن و حتی طرح های فانتزی با رنگ های شاد. دختران ما فصل ها را هم به روی فرشینه ها کشانده اند.

مربی صبور و آرام کارگاه، خانم «جوان» می گوید که فرشینه بافی همان گونی بافی قدیم است، سوزن مخصوصی دارد و دقت و ظرافت خاصی می خواهد. او طرح ها را بسته به توان بچه ها، از ساده تا کمی پیچیده، انتخاب می کند و به آنها می دهد، بعضی وقت ها هم انتخاب رنگ ها را به عهده خود آن ها می گذارد. البته گاهی بچه ها مهارت کافی ندارند که طرح جدید بزنند و نیاز به یادآوری دارند. این کار را مربی، با صبر و حوصله انجام می-دهد و آنچه را که لازم است به آنها یادآوری می کند. بچه ها از پس کارهای هنری خوب برمی آیند و می توانند مهارت های آموزشی و حرفه ای را یاد بگیرند. آنها حالا دلبسته این هنر شده اند و از کارشان لذت می برند.

سکینه از هنرجویان با استعداد کارگاه، قالی بافی هم بلد است و در بافت فرشینه بسیار ماهر. یکی از دختران، ماه-هاست طرح بته جقه می بافد؛ طرحی باستانی و آذینی، پر از رمز و راز که جاودانگی و خرمی و تواضع ایرانیان را به یادمان می آورد و گرمای جاودانه ای هم دارد. یکی دیگر از بچه ها، اسب سر به زیری را طرح زده که البته هنوز ناتمام است و باید به انتظار تمام شدنش بنشینیم.

وقتی می خواهم از کارگاه بیرون بیایم، به بچه ها و طرح ها دوباره نگاه می کنم. همه مشغولند. کلاف ها آهسته قل می خورند و می چرخند و دست های گرم بچه ها مهربانانه، سوزن را روی گونی می فشارد.