|
لب تشنه ام از سپیده آبم بدهید جامی ز زلال آفتابم بدهید من پرسش سوزان حسینم یاران با حنجره عشق جوابم بدهید! حسین(ع) و کربلا و محرم و عاشورا، تنها نامهای ساده‌ای برای نقل یک حادثه‌ی بزرگ تاریخی نیستند. این واژه‌ها نشانه و نمادی هستند برای آنان که می‌خواهند سرآغاز خط خون و قیام و انسانیت را بیابند و این راه را تا روزگار ما دنبال کنند؛ تا دریابند، چگونه می‌توان عاشقانه سر و تن را پای حق‌پرستی و ستم‌ستیزی نهاد و ضمن تقدیس آزادی و آزادگی، با نثار هستی خویش، به دیگران درس بزرگواری و شرافت داد! با این وجود، به‌نظر می‌رسد به جز اینکه امام حسین و یارانش در عاشورای محرم سال61هجری شهید شدند، خود عاشورا نیز در تاریخ شهید شده و پیام اصلی آن(ظلم‌ستیزی و آزادگی) نیز فراموش شده‌است. پس، در روزگار ما و در هر عاشورا، دو شهید منظور نظر است و بر هر شهیدی اشک دریغی واجب! در ایام سوگواری سالارشهیدان و یارانش و در آستانه‌ی روزهای تکاندهنده‌ی تاریخ(تاسوعا وعاشورا)، ضمن عرض تسلیت به شیعیعان و عزاداران عاشق، بی‌مناسبت نمی‌بینیم که برای بهره‌گیری درست از راه و روش امام حسین(ع)، بر فرمایشات ایشان، مروری گذرا داشته‌باشیم: * کسی که دوستت دارد، از تو انتقاد می‌کند و کسی که با تو دشمنی دارد، از تو صرفا تمجید می‌کند. * کاری مکن که از آن پوزش بخواهی، زیرا مومن نه بد می‌کند و نه عذر می‌طلبد. اما منافق هر روز بد می‌کند و عذر می‌خواهد! * نیکوکاری همچون باران است که باید به نیک و بد برسد. * برحذر باشید از ستم کردن به كسي كه جز خدا كسي را ندارد. * چه آسان است مرگى كه در راه رسيدن به عزّت و احياى حق باشد؛ مرگ عزتمندانه جز زندگى جاويد و زندگى ذليلانه جز مرگ هميشگى نيست. |