|
هشت سال تنهایی و سکوتِ ربابه بالاخره پایانی خوش داشت. بعضی پایان ها آغاز هم هستند. فرقی نمیکند کم توان ذهنی هم که باشی، کرولال هم که باشی باز دلت برای خیلی چیزها تنگ میشود. برای پدر، مادر، خانه شناسنامه دارشدن دخترها با خودش خبرهای خوش تازه همراه داشت. زمانی که با پیگیری های مددکاران موسسه برای دختران مجهول الهویه مرکز شناسنامه میگرفتیم، مسولینِ مهربان ثبت الحوال اعلام کردند که به اسم یکی از دخترها اسنادی از قدیم موجود است. بعد از بررسی های انجام شده مشخص شد یکی از مراکز بهداشت روستاهای اطراف مدارکی در مورد این دخترثبت کرده که مربوط به هشت سال پیش است با تماس های انجام گرفته مشخص شد که پدرو مادر ربابه در آن روستا ساکن و البته حالا دیگر افراد کهن سالی هستند. وقتی به آنها خبر دادند که دخترشان در مشهد و در یک موسسه خیریه زندگی میکند، حسی بین شوق و نگرانی داشتند!. شوق از پیدا شدن دخترشان و نگرانی از اینکه بچه را به آنها تحویل خواهند داد! با قدم های لرزان وارد محوطه ی موسسه شدند. پیرمرد و پیرزنی تنها بودند که چشمانش برق میزد، ربابه که نمی توانست حرف بزند برای لحظاتی مات و مبهوت فقط نگاهشان کرد و بعد کم کم خاطراتش را به یادآورد و با کلماتی گنگ و مبهم به سمت شان دوید. وسط زمستان سرد، آغوش گرمِ پدرومادرچیز دیگری ست پدر سالخورده خودش کمی معلولیت ذهنی داردبا سویِ کم چشمانش به یاد می آورد که هشت سال پیش یکی از بستگانش گفته بود که ربابه را برای درمان یا بستری به تهران ببرد و او هم همین کار را کرده بود البته ربابه مدتی در تهران در مرکزی نامعلوم بستری بوده و بعد احتمالا رها شده یا به هر دلیلی از طریق دادگستری بعنوان مجهول الهویه به مشهد منتقل شده بود. در آن زمان پیگیری مددکاران ما برای یافتن خانواده اش بی فایده بود تا زمانی که موضوع شناسنامه دار شدن پیش آمد و حالا در این لحظه آنها دوباره کنار هم بودند. نگرانی آنها بی مورد بود موسسه همدم علاوه براینکه همچنان از ربابه نگهداری خواهد کردهزینه ی سفر آنها را داد تا باخیال راحت بعد از ملاقات به خانه برگردند.همه ی حامیان همدم در این شادی شریک اند حال ربابه بهتر است. حال پیرمرد و پیرزنِ تنها هم. حال ما هم بهتر شد. شما در چه حالید؟ |