ایران، 25 آذر 97

همنوایی همایون شجریان با دختر کم توان مشهدی - دردم دوا شد

همایون، همدم امیدهای مردم

شــاید کمتــر از 24 ســاعت باشــد یــا بیشــتر؛ چندان توفیــری نــدارد. مهم، اتفاقــی اســت کــه رخ داده و طــی این مــدت درشــبکههای مجــازی دســت بهدســت میچرخــد. خبــر حکایت از حضــور و اجرای همایون شــجریان در مرکــز توانبخشــی همــدم و همخوانی ُکتم همدم« بانــوی هنرمند ایرانــی »ت درکنــار »همایــون« موســیقی ایــران اســت. اجرایــی که شــنبه 24 آذرماه در مؤسســه خیریــه توانبخشــی دختــران بیسرپرست و کم توان ذهنی هـمـــدم فتـــح المـــبین برگــزار شــد. چنــان که ســایت »همدم« نقل میکند: »تکتم دختــر بــا اســتعداد و روشــندل گــروه موســیقی مرکز همدم فتحالمبین در شهر مشــهد، با شــنیدن صداها، همه را میبیند و میشناســد، حتــی از صدا و لحــن و کالمــت میفهمــد کــه امروز ســرحالی یــا نــه! گاهــی کــه خــودش تنهاســت، آوازش را از وســط ســکوت راهــرو می ِ توانــی بشــنوی که بــرای دل همه میخواند: »شــمع و پروانه منم/ مســت میخانــه منــم/ رســوای زمانــه منــم/ دیوانه منــم...«. او تیمپانی هم مینــوازد. آواز تکتــم را همــه دوســت دارنــد، هم دوســتانش در مرکــز و هم کارکنــان و میهمانــان.« و امــا همایون ً5 ماه پیــش بود که شــجریان؛ حــدودا شــجریان جوان اعالم کــرد میخواهد کنســرت رایــگان خیابانــی برگــزار کند البته در صــورت صدور مجوز از ســوی وزارت فرهنــگ و ارشــاد اســامی کــه تــا بــه امروزمیســر نشــده اســت؛ چــرا و بــه چــه علــت بمانــد. امــا بعــد از آن همایــون، کنســرت دیگــری را بــا همراهی اســتاد کیخســرو پورناظری و بــرادران پورناظری به بهانه جشــنواره موســیقی »صوفیــه« در قونیــه برگــزار کرد. همایــون میگوید »نمیدانم چه کنیــم تا حالمــان کمی به شــود...« اما او بهتــر از همــه میداند بــا حال خوب مردمــش چه کند؛ به مانند پدرش، که همیشه در کنار مردم سرزمینش بوده و هســت. فرزند خلف خسرو آوازایران نیاز به معرفــی ندارد؛ ماننــد »تکتم« که دیگر همه او را میشناسند. آنچنان بــا احســاس میخوانــد کــه نمیدانی صــدای او از کجــای آســمان بــه زمین میرســد. »راه امشــب میبرد ســویت مــرا / میکشــد در بند گیســویت مرا... مــن تــو را در شــانههایم میکشــم/ یــا تــو میخوانی به گیســویت مرا...خوب شــد دردم دوا شــد، خــوب شــد دل به عشقت مبتال شــد خوب شد...« اشک در چشــمان همایــون حلقــه میزند و ُکتــم میگرید. بــا صدای پــر از حــزن ت حال عجیبی است...همایون میگوید: »چــه خوب شــد به همدم آمــدم« آن هــم درواپســین روزهــای باقــی مانده پاییزمــاه؛ آمد تا رنگ دیگــری به پاییز بزند، زرد، نارنجی، قرمز و امید.