مزرعه، سرشار از جوانه‌‎های شاداب و طلایی گندم بود اما کمی آنطرف‌تر از خیل گندم‌های زیبا، جوانه‌ی پژمرده‌ای، جلوه می‌کرد. پیرمرد رو به دختربچه کرد و گفت: نوه‌ی عزیزم، این گندم‎های سرزنده‌ای که می‌بینی نماد انسان‌هایی هستند که در زندگی خود هدف والایی داشته‎اند. و با همبستگی و اتحاد به درجات بالا دست یافته‌‎اند. پس اشاره به جوانه‌‎ی خمیده و پژمرده کرد و گفت: آن جوانه هم که می‌بینی، نماد انسان‌های پست و بی‌‎ارزشی است که بی‌هدفی و غرور، مانع از رشد آنها شده است. 

دخترک، پس از آنکه سخنان پدربزرگ به پایان رسید، به سوی لوازم کشاورزی که به درِ انبار، تکیه داده شده بودند، رفت و از میان آنها بیل کوچکی پیدا کرد و به سوی مزرعه بازگشت. سپس به سوی جوانه‌‎ی پژمرده رفت، آن را از خاک درآورد و بُرد میان گندم‌های رسیده کاشت. سپس به چشم‌های پدربزرگ خیره شد و گفت: «می‌دانید پدربزرگ، من خیال می‌کنم این جوانه، بیشتر از هرچیزی به‌خاطر تنهایی اینجور بی حال شده. تنهایی دل من را همیشه تنگ و افسرده می‌کند. این بیچاره تنها بوده و باد اذیتش کرده. شاید در کنار بقیه بوته‌های گندم حالش بهتر شود.»   

پدربزرگ با شگفتی به نوه‎ی خود نگاه کرد و در حالی که نمی‌دانست چه بگوید گفت: حق با توست نوه‎ی عزیزم. تو  امروز درس بزرگی به من دادی. امروز من می‌خواستم به تو درس بدهم اما تو به من یکی از حقیقت‌های بزرگ زندگی را آموختی. امروز تو معلم من شدی و من شاگرد تو...