پشت میز کارم در موسسه‌ی همدم نشسته‌ام و از پنجره‌ی نسبتا بزرگ اتاق، بیرون را نگاه می‌کنم که در این صبح زمستانی، مسیر ورودی موسسه تا تالار همایش‌های همدم را در آفتاب درخشان اما سرد بهمن‌ماه، رفت و آمد‌های طبق معمول پر کرده‌است؛ رفت و آمدهایی که همه‌روزه بازی‌ها و شادی‌های معصومانه‌ی دختران همدم و همراهی عزیزان همکار و نیکان همدمیار یا حضور مردمی که سالن همایش‌های همدم را برای اجرای برنامه در اختیار گرفته‌اند، در قاب پنجره‌ی اتاقم به تماشا و نمایش می‌گذارند.

اما، رفت و آمدهای امروز طبق معمول نیست. چیزی که امروز می‌بینم، تصویری متفاوت و متمایز است... امروز خانواده‌هایی را می‌بینم که دست فرزندان خردسال یا نوجوانشان را گرفته‌اند و این فرزندان شوخ و شیرین، همه شبیه هم اند؛ خیلی شبیه هم...  

کنجکاوانه در مسیر حرکت، با یکی از این خانواده‌ها سلام و احوالپرسی می‌کنم و متوجه می‌شوم که در تالار موسسه‌ی ما، امروز از طرف اداره‌ی کل بهزیستی خراسان برنامه‌ای اجرا می‌شود برای حمایت از خانواده‌های دارای دوقولو یا چندقولو.

با دیدن این دوقولوهای شادوشنگول، خیلی خوشحال می‌شوم اما مثل همیشه، با دیدن هر دوقولویی، اولین چیزی که به ذهنم می‌رسد، چهره و تصویر دوقولوهای نازنین و زیبای همدم و خاطره‌ی خوش خواهران زهرا و زینب است؛ دوقولوهای همسانی که بعد از سالها همدمی بودن، هنوز هم برای من به زحمت از هم قابل تشخیص اند اما هر بار دیدنشان، کلی خیال و خاطره برایم می‌سازد. دو خواهر کاملا شبیه که لباسشان، سخن گفتنشان، لبخندشان و حتی غم و دردشان مثل هم است، چه در روزهایی که برای میهمانان مهربان و نیک‌خواه ما شیرین‌زبانی می‌کنند و چه در روزهایی که برای بیمارستان رفتن و دیالیزشدن، دارند سوار ماشین می‌شوند و با خنداه‌ی قشنگ که درآن غمی نهان است، برای ما و خواهرانشان، دست تکان می‌دهند. 

ناگفته نگذارم که؛ حسب گزارش‌های موجود، درصد دوقلوها در جهان به طور کلی بین ۱۰ تا ۱۵ است و این میزان ممکن است بسته به منطقه و جمعیت متفاوت باشد. در تقویم رسمی، یک روز جهانی دوقولوها داریم که هر سال در تاریخ ۱۲ مه مطابق با ۲۲  اردیبهشت ماه، به این مناسبت جشنی برگزار و بر ارتباطات خانوادگی و دوستی بین دوقلوها تاکید می شود. 

*علیرضا سپاهی لایین