روزهای پایانی سال 1403، با تمام تردیدها و تحمل‌ها و تمناها، درسایه‌ی توجه و تلاش‌ جمعی ما مردم ایران، از راه رسیدند تا مثل همیشه، بوی نوروز، از دار و درخت و در و دیوار و کوه و دشت، به سمت زندگی وزیدن بگیرد و به‌رغم تمام ترس‌ها و تالمات، ما را امیدوارانه و عاشقانه، به زیستنی سبز و سربلند و سعادت‌بخش، فرابخواند.

گرفتاریها و کمبودها و مشکلات معیشتی و مالی، چیزی نیست که بشود کتمانش کرد و با لبخندی زرد و زورکی، بتوان ادای خوشبخت‌های شاد و بی‌خیال را درآورد.

مشکلات، عین واقعیت زندگی امروز ما هستند، ولی یادمان باشد که هرکسی و در هرجای ایران و جهان که در پدید آمدن این شرایط مقصر و متهم باشد، به قطع و یقین، چهارصد فرزند بی‌گناه و چشم‌به‌راه خانه‌ی همدم، بی‌تقصیرترین کمک‌خواهان و مهمترین بی‌پناهان شرایط امروز اند.

و این حقیقت را هم نباید از نظر دور داشت که طبیعت؛ عرصه‌ی آزمون صداقت‌ها، محبت‌ها و عنایت‌هاست و در مقابل، معیار بخشیدن باران‌ها و برکت‌ها. 

نیکانی که می‌دانند و می‌پذیرند فرزندان کم‌توان ذهنی این خانه، از جمله قربانیان بی‌صدا و بی‌نشان مشکلات موجود اند، حتما قبول می‌کنند که خدای متعال، گشایش گره‌های زندگی ما را، با میزان توجه ما به این فرشته‌های زمینی گره زده‌است. پس لازم است که  دست نیاز و نگاه مشتاق آنان را همواره در مقابل چشم داشته باشیم. 

اگر قرار باشد که از آسمانِ رحمتِ پروردگار، باران مهربانی ببارد و جسم و جان اهالی این سرزمین را تازه کند، بی‌شک فرشتگانی چون دختران عزیز و مهرانگیز همدم، شریف‌ترین قاصدان پیغام نیاز و مهمترین دلایل احسان آفریدگار در حق مردم این آب و خاک عزیز اند. این پیغام را، شما یاوران و نیکوکاران، بهتر از همه می‌شنوید؛ شما که رسولان خیر و خدمت و خدایان خاکی سرزمین ما هستید.