پیرمردی صبح زود از خانه اش خارج شد. در راه با ماشینی تصادف کرد و آسیب دید. عابران به سرعت او را به اولین درمانگاه رساندند.

پرستاران ابتدا زخم های پیرمرد را پانسمان کردند. سپس به او گفتند: باید از شما عکس برداری کنیم تا مطمئن شویم جایی از بدن تان آسیب ندیده. پیرمرد غمگین شد و گفت که عجله دارد و نیازی به عکس برداری نیست.

 پرستاران از او دلیل عجله اش را پرسیدند. پیرمرد گفت: همسرم در خانه ی سالمندان است. هر روز صبح به آن جا می روم و صبحانه را با او می خورم. نمی خواهم دیر شود!

پرستار به او گفت: خودمان به او خبر می دهیم. پیرمرد با اندوه گفت: خیلی متأسفم! او آلزایمر دارد و چیزی به یاد نمی آورد... او حتی مرا نمی شناسد!

پرستار با حیرت گفت: وقتی او نمی داند که شما چه کسی هستید، چرا هر روز صبح برای صرف صبحانه پیش او می روید؟
پیرمرد با صدایی گرفته، به آرامی گفت: اما من که می دانم او کیست.