در عصر یخبندان، بسیاری از حیوانات یخ زدند و مردند.

خارپشت ها وخامت اوضاع را دریافتند و تصمیم گرفتند که دور هم جمع شوند و بدین ترتیب خود را حفظ کنند.

ولی خارهایشان یکدیگر را زخمی می کرد. با اینکه وقتی نزدیک تر بودند گرم تر می شدند، ولی تصمیم گرفتند از کنار هم دور شوند؛ اما با این وضع از سرما یخ زده و می مردند. به همین دلیل مجبور بودند یکی را انتخاب کنند: یا خارهای دوستان را تحمل کنند و یا نسل شان از روی زمین محو شود!
دریافتند که باز گردند و گرد هم آیند.

آموختند که با زخم های کوچکی که از همزیستی بسیار نزدیک با کسی به وجود می آید کنار بیایند و زندگی کنند، چون گرمای وجود آنها مهم تراست و این چنین توانستند زنده بمانند.