با مانتوهای صورتی و سبز پشت در اتاق ایستاده اند، یک صفِ بی تاب. دخترها این پا و آن پا می کنند تا زودتر نوبت شان بشود و مددکار به یکی از بستگان شان زنگ بزند و با هم حرف بزنند. پر از دل تنگی با چهره های غمگین می روند داخل اتاق و خندان بیرون می آیند و یا برعکس.

بعضی ها نتوانسته اند صحبت کنند و آن طرف خط کسی جواب نداده. آن ها که با کسی حرف زده اند انگار دنیا را بهشان داده باشند، بالا و پایین می پرند و با خوشحالی از پله ها بالا می روند.

یکی از دخترها توی صف از دیگری می پرسد: «تو به کی میخوای زنگ بزنی؟» دختر جواب می دهد: «به مادرم». دوستش بلند می خندد و می گوید: «تو که مادر نداری!» دختر می زند زیر گریه و با مشت به دیوار می کوبد: «دارم، دارم...».

صف آرام آرام جلو می رود. از توی اتاق صداهایی شنیده می شود. هر کدام از دخترها که از اتاق بیرون می آید حرف هایش گوشه های اتاق می ماند، شبیه پروانه هایی رنگی که از لب دخترها پریده اند و در اتاق سرگردانند:
«کی میاین دیدنم...؟» « ...همیشه همینو می گین...»
«مامان چطوره...؟»
«خیلی دلم گرفته...» «دایی رضا! از داداشم خبری نداری؟»
« الان گفتی کجایی...؟» «همیشه به فکر شمام...»
« میشه نامه بگیری بیای ببریم خونه، دلم باز بشه...؟»
« آبجی می گفت لاغر شدی، راس میگه؟» «بابا حالمو نمی پرسه؟» «خواستگارِ دخترت چی شد؟» «داداش! من خیلی دوستت دارم...»

صف کوتاه می شود و هر بار دختری نوبت خودش را به نفر بعد می دهد تا آخر از همه برود داخل اتاق...
بالاخره نوبتش می شود. با تردید در می زند. مددکار با لبخندِ خسته ای نگاهش می کند. دختر سرش را پایین انداخته و با گوشه روسری اش بازی می کند... هوای اتاق سنگین است.

بعد از خدا، مددکار خوب می داند که او هیچ کس را ندارد. در سکوت نگاهش می کند. گوشی تلفن هم بغض کرده با دکمه های دل تنگ نگاهش می کند. چرخ زمان نمی چرخد. بیرون از اتاق، بیرون از مرکز، ظاهرا همه چیز مرتب است؛ مردم زندگی می کنند. اما داخل اتاق چرخ زمان لای روسری دختر گیر کرده... دختری که فقط می خواهد با کسی حرف بزند...

نویسنده: علی ناصری