گونه هایش  از شدت هیجان و گرمای هوا گل انداخته بود.مثل هر روز با همان حالت قلدری دخترانه اش وارد اتاق کارم شد و با لبخندی  که گهگاه بعد از بغضش  روی لبهایش نقش می بست  با اشتیاق گزارش درسها و تعطیلی مدرسه اش را داد، تلاشی هیجان انگیز برای او و مبهم برای من. چندان متوجه حرف هایش نمی شدم. زینب ناشنواست و نمیتواند صحبت کند.کاغذی را که پشت سرش پنهان کرده بود نشان نمی داد و می خواست نهایت  کنجکاوی و هیجان مرا ببیند و موفق شد. بخاطر حدسی که زدم در این فرصت کوتاه من هم  تبدیل به دختری 16 ساله شدم و پابه پای زینب در میان واژه های گنگ و نا اشنا به سرعت فضای اتاق را پر از سر و صدا و هیاهویی ریز و راز آلود  زیبایی یافتم . گویا صدای این خوشحالی به گوش فرشته های آسمان هم رسیده بود.

بلاخره با ذوق و شوق کارنامه اش را نشان داد. بازهم مثل همیشه عالی!با دیدن هر نمره ی  بیست چنگی محکم تر بر نردبان رحمت الهی می زدم و امید بیشتری به پله ی بعدی این پلکان داشتم.

باخوشحالی خودش را در آغوشم رها کرد و سبکبالی اش مرا تا اوج رویای شیرین کودکانه برد.

 با ایما و اشاره به او  فهماندم " الان فرشته ی آرزوها میاد چشماتو ببند و یکی از آرزوهاتو سریع بگو".

دل توی دلم نبود. تردیدی گنگ  به دلم چنگ زد.اگر آرزویی محال را ابراز می کرد، چه باید می کردم؟

 چشم هایش را  بست ودر حالیکه کارنامه اش را با هردو دست به سینه اش می فشرد سرش را به عقب برد و به آرزوهاش فکر کرد.

دل "زینب های همدم" آنقدر بزرگ است که تصورش برای ما راحت نیست. مدتی است خوشحال و راضی بودن ما " آدم بزرگ ها" بسیار دشوار شده ولی خواسته ی زینب برچسب سیندرلایی بود  که پایین معدل بیستش بزند و خوشحال شود.سیندرلایی که پیامش برای  دختران  امید است.امید  به اینکه فرشته مهربان هوای بچه ها را دارد و از نوک چوبدستی جادوییش رحمت های پروردگار را برایشان جاری خواهد کرد....

(مژگان همایونی( روابط عمومی ـ نشریه