امروز هم شیما به اتاقم آمد.

اما نه مثل دیروز؛ ناراحت و اشک پهنای صورتش را  گرفته بود...

چند تکه کاغذ و یک دفتر دستش بود و با دلخوری می‌گفت: دوستهام بهم میگن تو دیوونه‌ای!  

کاغذها را  به من نشان داد و گفت:  ببین، متن تاتر نوشتم! من سواد دارم. مگه ادم باسواد دیوونه میشه؟ 

دفتر و کاغذ ها را نگاه کردم و چندان چیزی متوجه نشدم. نشستم پای صحبت‌هایش تا کمی  آرام شود. 

با همان لحن و از سر دلخوری ادامه داد: اگه دیوونه بودم که منو میبردن دیوونه خونه. نه اینکه بیارن اینجا! من پدر و مادرم رو نمیبخشم. من رو گذاشتن شیرخوارگاه کاشان. بعد امام رضا من رو دعوت کرد و اومدم اینجا. ببین داره برف میاد و هوا سرده! خدا رو شکر بیرون توی هوای سرد نمی‌خوابم و اینجا زندگی میکنم. اما بازم مامان و بابام رو نمی‌بخشم...

گفتم: شیما جان، تو که دلت خیلی بزرگه و نمیتونی نبخشی، پس این حرفو نزن! اگر پدر و مادرت تو این دنیا نباشن حرفاتو میشنون و غصه میخورن. پس سعی کن اونها رو ببخشی.

گفت: باشه می بخشم اما خب  اونها هم خودشون رو میبخشن؟! مربی تاترم که الان ازدواج کرده و خوشبخت شده و ماشین قرمز هم دارن، خودش بهم گفت درس بخون و به آینده‌ت فکر کن و من هم دارم به آینده فکر می‌کنم و به دوستام گفتم که دیوونه نیستم.

دیگر گریه نمی‌کرد. داشت شکلاتش را می‌خورد و برایم حرف می‌زد و من با تحلیل حرفهایش بطور غیر تخصصی برای خودم به این نتیجه رسیدم که؛ هرگز " یک دیوونه" این حرفهای قشنگ را نمی‌زند.

شیما منتظر است. شیما یک کم دلش گرفته و برای همین نتوانسته شوخی دوستانش را تحمل کند.  

امیدوارم و همچنان منتظر می‌مانم تا روز سوم برسد و شیما مثل گذشته خوشحال و شاد به دیدنم بیاید.

زمستان است....گاهی تمام راه ها بسته می‌شوند و راهی جز ماندن نیست. می‌مانی اما راه سفید است و زیبا. 

و بودن یک دوست کنارت، این راه طولانی و سرد را به گرمایی دلنشین تبدیل می‌کند.

از اینکه می‌توانم کنار دخترهای بی سرپرست همدم باشم، خوشحالم و  برای جوانه‌زدن نهال امید در دل‌های پاک و نگرانشان دعا می‌کنم.

#مژگان_همایونی (کارشناس مسئول امور فرهنگی)