از یتیمان که می‌گوییم تصویر کودکانی بی پناه در ذهنمان تداعی می شود؛ گل‌هایی که اغلب از دلتنگی گوشه ای کز می کنند و زانوی غم به بغل می‌گیرند.

آن طرف‌تر اما؛  کسانی به چشم می‌خورند که یک عمر کودک مانده اند و حتی حالا که پیر شده اند باز هم کودک ‌اند و یتیم! آنهایی که از غصه، گوشه‌ی دنج قلبهای ابری‌شان کز می کنند و در هیایوی طبل‌وار اطراف‌شان حتی در بهار و فصل رویش جوانه ها، از دلتنگی، برای  غم بی‌کسی‌شان اشک می‌ریزند... و خورشید مهربانی شما را کم دارند...

#مژگان_همايوني(كارشناس مسئول امور فرهنگي)